Pogaduchy z drzewem

fot. Łukasz Niesforny

***

Patrzę na te istoty sięgające nieba                            

chłonąc całe piękno ich, czy byłam tak ślepa?            

Tu zamykam oczy, by na chwilę zniknąć,

teraz czuję wyraźnie, zaczynają kwitnąć.

Ujawniają piękno ukryte w swej ciszy,

co głuszą jest dla ludzi, co chcą je uciszyć.

Gdy podejdę w skupieniu, przytulę łagodniej                      

weźcie mą miłość małą, proszę was skromnie.                    

Wiosnę w powietrzu czuję! Sny znikają znów

na gałęzi nowy liść, tak nie ma we mnie słów

Życie! Ot tak sobie lśni, nie szukając oczu mych

tej wzajemności mocna nić, przenika braci swych.

Dawne lata jak liście, w przeszłości wpadły ślad,                 

zaprowadza we mnie ład, tych starych legend smak.              

I cały wszechświat zawołam, pełnym powietrzem płuc        

lub zasnę nie mówiąc nic, czując wasz trwały puls.

Wiosno we mnie siłę pchnij, obudzę z Tobą świat

Pogadam z drzewem, jest niczym  brat.

***

Piosenka pochodzi z bajki „Pogaduchy z drzewem” i jest ilustracją wyjątkowego związku autorki z drzewami. Stały się one jej największą inspiracją 2019 roku. 

Autorka: Agnieszka Bednarek-Zimnoch

(ur. 1982 r.) – w 2007 ukończyła Akademię Teatralną, Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku.

Od tamtej pory działa w obszarze teatru. Odkryła jak cudowna jest praca z dziećmi i to na nich skupia największą uwagę.

Lubi również filmować i montować, pisać piosenki i grać na pianinie, układać bajki… Uważa, że Natchnienie jest Muzą, która przychodzi z różnych obszarów sztuki i pomaga tworzyć. Jest przekonana, że spotkanie Muzy z „prywatnym kosmosem” przynosi piękne „owoce” . Stara się każdą dziedzinę życia napełnić radością. Wszystkie działania wzbogacają w nowe doświadczenia, za które jest Światu, Życiu po prostu wdzięczna.